Mina is een bekend gezicht in Den Haag Zuidwest. Ze is oprichter van Stichting Escamp voor vrouwen, een stichting van, voor en door vrouwen, maar ook voor daklozen en mensen in armoede. Daarnaast is Mina coördinator van de Buurtkamer. Armoede is het grootste probleem in de wijk Escamp. “Ik heb er zelf helaas ook vanuit de toeslagenaffaire mee te maken gehad. Dit buurtcentrum was mijn droom.”
Mina vertelt: “Ik heb de mooiste baan die er is, elke dag kom ik met een voldaan gevoel thuis. Er is elke keer een nieuwe uitdaging.” Zelfs in de ergste situaties die ze meemaakt, weet ze dat het nog heftiger kan zijn. “We zoeken samen net zolang tot er een oplossing is gevonden. Als dat niet meteen lukt, dan slaapt er relgelmatig een vrouw hier op de bank.”
Dagelijks staan de deuren van het een inloopspreekuur open voor vragen of problemen. Op dinsdag en donderdag zijn er bij het inlooppunt van Samen erop vooruit vrijwilligers van SchuldHulpMaatje aanwezig om specifieke financiële vragen te beantwoorden. “Als iemand aan mij vraagt of ik koffie heb, zeggen ze eigenlijk: ‘Wil je mij helpen? Ik heb problemen.”
In de wijk Escamp wonen, naast Hagenezen, veel Marokkanen, Eritreeërs, Somaliërs en Syrische vluchtelingen. “Voor de coronaperiode was het al moeilijk voor mensen om rond te komen van een uitkering of klein inkomen. Als de energierekening stijgt van honderdvijftig naar vierhonderd euro of meer per maand, blijft er niets over om van te eten.” Ongeveer 80% van de mensen die in het buurtcentrum komen heeft een uitkering, waarvan ook veel alleenstaande moeders die hun baan zijn verloren. “De huur kunnen ze nog wel betalen, maar geld voor eten of pampers is er niet.” Dan komt Mina te hulp.
Energiearmoede is een groot probleem in de wijk. “Thuis merkte ik zelf dat we een gordijn voor de voordeur nodig hadden,” vertelt Mina. In de winter heeft Mina een naaiatelier opgezet voor moeders die coupeuse zijn. “Soms zitten ze al jarenlang thuis, zonder iets te kunnen doen met hun vaardigheden. Vanwege de slechte isolatie en vochtigheid van de huizen in de wijk, zijn deze vrouwen begonnen met het naaien van gordijnen voor huiskamers, voordeuren en slaapkamers.” Mina heeft gesprekken gevoerd met de gemeente en de woonstichting. Nu maakt het Naaiatelier Escamp voor vrouwen onderdeel uit van het energiepakket. Dankzij dit initiatief zijn er vijfhonderd huizen voorzien van gordijnen tegen de kou, wat een aanzienlijke besparing oplevert op de energierekening.
Ook op andere vlakken probeert Mina haar buurtgenoten te helpen. “Als iemand twee tot drie keer in een week voor eten komt, is dat voor mij een signaal om hulp in te schakelen.” De lokale kerk en de Voedselbank worden ingezet waarbij ze een verkorte aanvraag kan doen, zodat gezinnen niet langer zonder eten zitten.
Het buurtcentrum is opgezet door Mina, met niets meer dan een visie. Mina heeft te maken gehad met de toeslagenaffaire, waardoor ze een hoge schuld had bij de Belastingdienst. “Ik raakte mijn baan kwijt en had geen recht op een uitkering, toeslagen of toegang tot de Voedselbank. Ik heb onder de radar geleefd en alles op alles gezet om voor mijn kind te zorgen en voldoende eten te hebben voor mij en mijn zoon. Tot drie keer toe heb ik een deurwaarder mijn huis zien leeghalen.”
Het buurtcentrum was haar droom, waar ze zich ondanks alle tegenslagen steeds aan vast heeft gehouden. Tijdens de toeslagenaffaire hield Mina haar eigen situatie verborgen, wat een eenzame tijd was. Vlak voor de coronaperiode ontving Mina een excuusbrief van de Belastingdienst. “Toen brak ik. De brief hangt op mijn ijskast. Ook in mijn hoofd moet ik hier nog van bijkomen. Als de bel gaat, denk ik dat er weer een deurwaarder op de stoep staat.”
Als verpleegkundige hield Mina ervan om voor mensen te zorgen. Hoewel ze haar beroep als verpleegkundig heeft moeten opgeven, heeft ze haar boosheid omgezet in kracht. Dagelijks helpt ze mensen die vragen of problemen hebben. En professionals uit het hele land weten haar te vinden voor advies . Mina blikt terug: “Wat ik destijds miste in mijn leven, was een plek waar ik terecht kon voor hulp. Zo’n plek heb ik nu zelf gecreëerd: een soort thuishaven.”